In Amerika hebben ze een mooie constructie rond optieregelingen: met een maas in de wet is het namelijk mogelijk om opties te ‘antidateren’, op een datum in het verleden zetten dus. Dat is handig, want dan kun je dus een optie nemen op een koers in het verleden waarvan je zeker weet dat ‘ie komen gaat, tel uit je winst!
De kans dat deze toch wat dubieuze praktijk wordt afgeschaft is echter klein, omdat de enige politici die daarvoor kunnen zorgen (het Amerikaanse congres) later zelf nog van deze maas in de wet willen kunnen profiteren – en het gat dus maar liever laten bestaan.
Maar ook in Nederland lusten we er wel pap van. Terwijl men zich in Den Haag elke keer weer in verslikt als “de top” van een bedrijf zich verrijkt over de rug van werknemers of klanten, heeft men voor zichzelf stilletjes bedacht dat het dan ook wel makkelijk zou zijn om de campagnes uit de overheidskas te kunnen financieren. Met de regelmaat waar het kabinet valt de afgelopen jaren is het ten slotte lastig om de campagnekas tussen de verkiezingen door op eigen kracht weer vol te sparen.
In de NRC.Next van vandaag lees ik in ieder geval dat men dat vorig jaar (in alle stilte, blijkbaar) alvast geregeld heeft middels een wetswijziging (misschien zou de NMA daar eens naar moeten kijken, want dat ruikt naar een kartel), waardoor de campagnekassen van de diverse politieke partijen dit jaar goed gevuld zijn. 7 miljoen totaal. Dat is geen 7 miljoen over de rug van werknemers of klanten, maar 7 miljoen over de rug van alle Nederlanders!
Hoe noemde ze dat ook alweer in Den Haag… “Zakkenvullers” was het toch?